Wetenschappers werken in verschillende disciplines samen om de complexe realiteit wetenschappelijk te begrijpen.
Het is de grote triomf van de wetenschappers geweest om consistente middelen te vinden om verschijnselen te bestuderen die door zowel ruimte als tijd verborgen zijn, waarbij de grenzen van cognitie en materiële cultuur worden overwonnen. Verbergen in de ruimte betekent dat verschijnselen buiten het bereik van onze dagelijkse zintuigen liggen, omdat ze te klein of te ver weg zijn om zonder versterking te worden opgemerkt. Dingen kunnen in de tijd worden verborgen doordat ze te snel zijn om waar te nemen of te traag zijn om in één leven te bevatten.
De wetenschappelijke methode is het geheel van instrumenten, formalismen en experimentele praktijken die erin slagen basismechanismen te ontdekken ondanks de beperkingen van individuele intelligentie.
Er zijn echter op deze planeet verschijnselen die in het volle zicht verborgen zijn. Dit zijn de verschijnselen die we bestuderen als complexe systemen: de ingewikkelde tentoonstellingen van de adaptieve wereld – van cellen tot samenlevingen. Voorbeelden van deze complexe systemen zijn steden, economieën, beschavingen, het zenuwstelsel, internet en ecosystemen.
Paradoxaal genoeg is de complexe wereld er een die we in veel opzichten direct kunnen waarnemen en meten. In tegenstelling tot verre sterren of nabijgelegen mineralen die een aanzienlijke toename van het optische vermogen vereisen om inzicht te krijgen in hun elementaire eigenschappen, lijkt gedrag – zowel individueel als collectief – zich te presenteren op manieren die vrij bescheiden kunnen worden onderzocht door middel van observatie of experiment.
Maar de manier waarop complexe verschijnselen worden verborgen, afgezien van maskering door ruimte en tijd, is door niet-lineariteit, willekeur, collectieve dynamiek, hiërarchie en opkomst – een pak attributen die niet geschikt zijn gebleken voor ons intuïtieve en verbeterde vermogen om te begrijpen en te begrijpen.
In de loop van bijna een halve eeuw hebben wetenschappers deze proximale, bijna onzichtbare realiteit onderzocht en in zeer diverse, niet-disciplinaire teams gewerkt om nieuwe concepten te bedenken om de complexe realiteit aan de wetenschap over te brengen; zoeken naar orde in de complexiteit van evoluerende werelden. Deze complexe systeemwetenschap is met name toepasbaar op de manier waarmee wij als mens omgaan met de zeer complexe en door ons nog niet herkenbare complexe structuren die buiten ons zintuigelijke waarneming van toepassing zijn.
